Contan os máis vellos do lugar que en noites de lúa chea na beira do Miño fronte a Arbo, na parte portuguesa, se pode ver unha moura de longos cabelos loiros que acariña cun gran peite de ouro mentres se mira nas augas do río. En realidade vísase antes, cando aínda se andaban a pe os camiños, pero dende que as estradas e as pontes internacionais cruzan por derriba das augas non hai novas desta aparición.

Contan que era tal a súa beleza (tan grande o valor do peite de ouro, din os máis materialistas) que os máis afoutos de Melgaço, e tamén os de Arbo, que cruzaban o río nunha barca, andaban nas noites de luar polas beiras do Miño na procura da aparición, uns para namorar á moura de cabelos loiros e outros co nunca confesado obxectivo de marchar con peite de ouro no primeiro despiste daquela beleza.

Pero nunca ninguén foi quen de achegarse á loira que se peiteaba ao pe do río. Moitos a viron, é certo, ou polo menos aseguraron na taberna tela mirado ao lonxe, co cabelo e o peite escintilando baixo os raios brancos da lúa. Pero ninguén tivo nunca testemuñas de tal cousa, e menos probas de que a moura existira. Un simple cabelo dourado sería suficiente para convencer da súa existencia a todo un pobo que se dividía entre os que pasaban as noites de lúa axexando o río, aqueles que os tiñan por tolos e os que amosaban máis medo que atracción polo encanto, porque en definitiva a aparición non podía ser máis ca un encanto.

Unha noite de lúa chea de agosto Rui, un mozo da parte portuguesa do río, desapareceu. Ao día seguinte os amigos declararon que estiveran na taberna tomando unhas chiquitas e que o Rui, algo achispado, decidira coller un candil e botarse a percorrer as ribeiras do Miño na procura daquela aparición co firme propósito de namorala e establecerse pola súa conta co froito da venda do peite, montando unha fonda na que a súa namorada cociñaría e el atendería a moita clientela que dunha e outra beira do río había chegar ata alí para comprobar cos seus propios ollos a existencia daquela loira encantanda que tantos buscaran sen éxito.

O candil do Rui apareceu derriba dunhas penas ao pe do río. E días despois aboiou o seu cadáver algo máis abaixo. Os que o sacaron do río dixeron que tiña na gorxa unhas marcas de dentes que formaban círculos concéntricos, semellantes á boca dunha lamprea. E na cara un estraño xesto de satisfacción.

Ninguén quixo ensinarme o sitio onde apareceron o candil e o cadáver.

 

Nota: o texto está sacado, o pé da letra deste link   http://www.colineta.com/tag/lamprea/lang-pref/gl/ trátase do blog de Miguel Vila que chama Colineta e que trae cousas moi interesantes.

Subir.