Chamábanse Quebrada, en Portugal cobrada, a un conxunto de traballadores da pesca de río, que estaba integrada por pescadores e patronos. A súa misión era sair a pescar, por suposto acatando as leis internacionais. Faenaban entre febreiro e xuño. Había pescadores profesionais e labradores según a temporada.

Na fotografía vese unha quebrda das moitas que había, observar que había mulleres e homes.

 

Conta Eliseo Alonso que ningún pescador foi capaz de darlle o significado e a orixe da palabra quebrada, que recibiron por tradición.

O parecer as femias tiñan no ventre as "millaras" que eran os ovos do sabel e seica eran da calidade do caviar. Os machos tamén poseen unha especie de fígado, llamado "leiteiras"  (esperma) tamén moi sabrosos e nutritivos.

A pesca máis importante era a do sable ou sábal, sobre todo no mes de Abril, como dice Eliseo Alonso no Corazón da ceifa. Era cando se collían máis grandes.

O sable pequeno que chamaban rola non era tan apreciado.

O sabel sempre foi, tamén para os romanos un peixe de moito valor, fonte de riqueza e alimento de primeira calidade.

 

Nesta fotografía sacada do libro Ribeiras del "Baixo Miño" 1997 de Praxiteles González vese un grupo de pescadores do Baixo Miño, , pescadores de alxarife (tipo de pesca con rede grande), son a "Quebrada de los Labucos".. A todos lles corresponden "promesas" polo tanto a captura de ese día superou os 120 sábalos. Observar os exemplares que levan pra casa.

As promesas é que pode levar para a casa un sabel, sempre e cando a pesca superara os 120 sables.

A súa pesca deportiva ten moita importancia,

por exemplo en Francia.

 

 “Boa é a troita, millor o salmón, bo é o sábalo cando é de sazón”.

Outra quebrada e  todos con "promesas". Estas fotografías xa son historia...

 

Saír o dicionario.                Saír ó río Miño