A troita común é un "manxar
dos deuses", soio ten na miña opinión que cumplir dúas
condicións que sexa dun regato ou río non moi grande e que este
esté limpo e non contaminado.
O valor enérxético é moi alto
xa que a súa proteina ten un alto valor biolóxico, é baixa en
grasas e ten entre outras as vitaminas B1, B2, Niacina, vitamina
C. Seica tamén que ten pouco colesterol y moi pouco ácido úrico.
A verdade é que o seu sabor,
unhas troitas de montaña, fritas en aceite de oliva con trociños de xamón ou unto simplemente, unhas patacas cocidas e
unha ensalada de leituga é dificilmente superable por
calquera outro plato. Eu dende logo non esquecerei nunca o
sabor dese plato na miña vida...
Tamén están esquisitas en
escabeche.
Vexamos o que dí Álvaro
Cunqueiro, sobre este "manxar dos deuses", todo un
experto:
Coma o océano
é fértil en peixe, os ríos galegos
sóno en troitas. A máis corrente é a
"salmo fario", que vive sempre nos
ríos e nunca baixa ao mar, (...) As
millores troitas son as de abril
deica se veda a pesca. As máis
grandes non son as máis sabrosas.
Unha troita de dez centímetros de
longo está moi ben. O millor é
fritilas, e no país deuse cunha
grande invención, que é botar no
aceite en que se friten uns cachiños
de unto. A troita fritida mesmo pide
unha ensalada de leituga. Si non hai
unto á man, pódense botar no aceite,
na tixela, unhas lonchiñas de xamón,
co blanco, e si está algo rancio,
millor. Aínda que nalgúns lugares
empanan a troita, a verdade é que
non lle dá gosto ao pan, e coido que
seña a peor das empanadas.
Cunqueiro, Á. A
cociña galega, p.
94.
Por suposto que estou
totalmente de acordo e como pode ver o lector coincidimos
plenamente.
En canto a troita de
piscifactoría, decir que o seu sabor non ten nada que ver
co dito anteriormente. O valor enerxético seica é similar.