...Cando a auga bate contra as pedras nos
cachóns ou fervenzas non escoito só o son do río, sinto o berro de quen
pide axuda mancada a súa libertade con encoros, verquidos e lixo.
...Cando o vento move as copas das árbores
fálame da dor das carballeiras, fragas, soutos, das aciñeiras, teixos,
acivros, que tremen o monstro dos incendios, das talas, pragas e
desfeitas.
...Cando o mar bate entre as rochas sinto o medo
das negras mareas, dos bidóns caídos nun cemiterio escuro do paraiso
roubado. Tamén sinto o laio de curuxas, lobos, teixugos e dos máis
pequenos bichiños e bolboretas, das fontes estragadas, das montañas
fendidas.
...Mais, o pouco tempo, mentras sigo sentindo a fala
da terra, collo os meus apeiros (os soños, a imaxinación, a
esperanza...) e simplemente loito, ó carón doutros moitos galegos eu
tamén loito, aínda que só sexa abrazando as árbores.
-o-
O texto é de
ANXO
MOURE de Xevale
Ecoloxía, e aparece no libro "Naturalmente Galicia" na páxina
52.
Na miña opinión, este
texto, é pura prosa poética que comparto.
A
música "Amanecer" é de
Carlos Núñez, espero que che guste Anxo.
Moitas
gracias.
Coa miña admiración polo teu traballo
de sempre. Unha aperta.
Saír.