Polo ano 1973-74 lembro con moito cariño o burro do Tío Antonio e a Tía Mercedes, un burro dócil, intelixente  e moi camiñante. Con ese burro fun un día a pescar troitas, dende Calvos, pasando pola Serra, ata Goo no río Mao. Marabilloso recordo do burro e das troitas dese río que foi en tempos espectacular. Hoxe é unha magoa de río, cun encoro que soio sirviu para estropear a zona.

             O burro, que se chamaba Quirós, non foi a gusto pola serra, xa que vía que nos separábamos da súa casa, a casa do Crego, que era a casa dos tíos Antonio e Mercedes. Logo o chegar a Goo, mentras eu pescaba algunhas troitas,  estuvo atado a un amieiro e pastou a gusto. Por certo ó pasar polo pobo de Goo o burro era bastante máis coñecido que eu. Pero non me pareceu mal.

            Para volver non fixo falta decirlle moitas cousas, simplemente "vámonos" e o burro volveu aprisa e sen perderse dende Goo a Calvos; e dende logo, con moita, moitísima ledicia.

Condenado do burro que listo era...

Aclaracións sobre o burro do Antonio, o Quirós.

       No ano 2009 publica a filla do Antonio, Carme Aira, un libro titulado  Primavera de outono, No país de chove, non chove, chove. Neste libro que tuvo o detalle de regalar a súa prima Pili, a miña muller, fala,  como non podía ser menos,  de Quirós.

Aclarar, pola miña banda, que Quirós era o nome do mismo  burro que levei eu ata Goo, o burro do Antonio e da Mercedes que son os pais de Carme.

Antonio Aira Blanco, o Antonio,  xa morreu fai uns anos, é o protagonista de cada folla do libro de Carme, a súa filla.

Libro publicado por Carme Aira. 2009.

Esto é o que escribe Carme do burro Quirós:

" 103. O Burro.

    Cando morreu o burro levaba na casa alomenos trinta anos, naceu canda o fillo do noso veciño. Era un burro listo, aforraba o corpo e escapaba moitas veces das fincas pra irse fartar do millo dos veciños. De novo era valente,  como calquera cabalo.

  159. O Burro 2.

    Eu solo sei montar o burro, no noso burro. Combáballe o lombo pola Serra Dabaixo ca miña nai dacabalo. Unha vez, bebeu xuntos dous baldes de leite, púxose a morte. Toda a tarde estuvemos dándolle bicarbonato, sudaba tanto como cando viñeron capalo. Aínda no seu sitio:  a albarda, a manta, a cincha, as angarillas, as alforxas e a cabezada."