Vive (de momento) en Asturias, Cantabria e no Pirineo, menos mal.
Algúns morren no intento de pase a
Galicia, así o 29 de octubro do 2008 un camión matou un oso na A6 en
Trabaledo (León), trátase do 1º caso documentado de morte por atropelo.
Tratábase dun macho xovén. A verdade é que estas cousas nondeberan ocurrir. As conexións entre comarcas deberan
ser naturais.
O seu habitat é en zonas fragosas de carballos,
capudres , abelairas, freixos, faias e bidueiros. O ideal son sobre
1.000 a 1.400 metros onde o home o moleste pouco.
Os expertos dicen que
a súa población non supera os 80 ou 90 exemplares na Cordillera
Cantábrica. Nos Pirineos hai 8 osos actualmente, que se moven dun lado
para outro da fronteira entre Navarra e Lérida.
A gran ilusión sería unir as duas zonas.
Galicia non conta. Incríble.
Pode vivir en libertade sobre 25 anos.
Os osos cantábricos viven en áreas
pouco habitadas, con densidades de poboación mínimas, entre 6 a 12
persoas por km2.
Efectivamente, ese día, o 01-11-2004, morreu
Cannelle
(Canela),
a única osa autóctona dos pirineos, unha zona O Valle de Aspe, a
cabalo entre Francia e España. Seica foi en defensa propia según o
cazador que a matou, pero eso nono cree ninguén...
O feito é que Canela iba co seu fillo de dez meses
e foi atacada polos cans dos cazadores, fíxolle frente, e un cazador
pegoulle un tiro. O osezno pequeno escapou, pero a súa supervivencia
ten unha probabilidade mínima.
Realmente lamentable. Como se pode ir con cas a
unha zona de osos, incrible. Rematamos con todo...O feito sin dúbida é
un auténtico crimen...
“Una batida con perros en un sector donde la osa estaba
presente no tiene ninguna excusa”, opinan las asociaciones de protección
de los animales. A batida era de xabarín. O lugar Urdós.
Canela tiña 15 anos. Agora nos Pirineos soio
quedan machos...e catro femias non autóctonas, en total 15 osos. Nos
Pirineos quedan agora dous machos autóctonos o resto xa desapareceu:
Camille (sobre 21 años, un metro de altura a catro patas, e 2,80
metros cós brazos levantados) e Chocolat. O resto son eslovenos.
Dentro de pouco os osos autóctonos pasarán
a historia...
Facía uns días que morrera Papillón, un
oso autóctono de treinta años (morreu de vello 20/08/2004)...que
precisamente se apareaba con Canelle...
Outro día
triste.
Algúns morren no intento de
pase a Galicia, así o 29 de octubro do 2008 un camión matou un oso
na A6 en Trabaledo (León), trátase do 1º caso documentado de morte
por atropelo. Tratábase dun macho xovén. A verdade é que estas
cousas nondeberan ocurrir. As
conexións entre comarcas deberan ser
Os últimos exemplares galegos, foron cazados nos anos 1942 na
Pena Boullosa na Serra dos Ancares e en 1946 en Couceiros - Padrenda
preto de Pontebarxas na provincia de Ourense.
Efectivamente o último oso
matado en Galicia, foi na data do 17 de xunio de 1946, según
noticia aparecida no diario "Pueblo Gallego", foi no
lugar de Couceiros, Concello de Padrenda, na Provincia de
Ourense, onde un paisano Camilo Lloves González, enfrentouse a un gran
oso, cunha forquita como única arma. Axudoulle Rogelio, un
cativo de 14 anos -el Angelito - que cun apeiro de labranza
deixou fora de combate o oso, sendo rematado por un garda
civil do posto fronterizo de Ponte Barxas . ( Ata aquí a descripción
desta grande azaña...pobre oso...)
Dicen que o feito foi condecorado polo
gobernador de Ourense que daquelas era don Vicente Muñoz Calero.
A verdade sinto pena...do oso, seguro que si
o deixan ir non houbese pasado nada.
En Galicia os osos xa escaseaban no século XIX, pero víanse
algúns na Serra do Courel, en Cervantes, en Oseira, Val de Quiroga e na
Serra do Oribio. Del dí LÓPEZ SEOANES (1861) que era raro en San Andrés
de Illobe, onde foi abatido un exemplar no ano 1848, na Serra do Courel,
Burón, montañas de Cervantes, Vilalba e Cerezal, montes Urivios,
Convento de Oseira, Val de Quiroga, etc.
Seguramente desapareceu da Serra do Courel na segunda década 1910-1920.
No século XIX contaba con oito nucleos que serían o da Ulloa en San
Andrés de Illobre, o de Terra de Montes, na área de confluencia
das provincias de Pontevedra, Lugo e Ourense, o da Terra de Trives na
Serra de Queixa e San Mamede, o da Fonsagrada no límite de Asturias, o
grande nucleo do Cebreiro, na Serra dos Ancares e montes circundantes, o
da Terra do Courel e da Serra do mesmo nombre, o de Valdeorras nos
montes próximos, e o da terra do Bolo na Serra do Eixo, nos confíns con
León e Zamora.
Texto recollido do libro
"Atlas de vertebrados de Galicia" tomo I, colección do Patrimonio
ecolóxico realizado pola Sociedade Galega de Historia Natural, esta
parte, sobre os mamíferos débese a Manuel Chouza Mata e Roxelia Cid
González.
Este censo é de 1995. O oso entraba esporádicamente nas serras dos
Ancares en Lugo.
------------------------------------------
O OSO VISITA GALICIA EN
MAIO DO 2006
O día 15/05/2006 un oso destrozou varios trobos nos
montes de Robledo en Rubiá (Ourense). Seica se trata dun oso xoven en
busca da femia.
O parecer o oso
fixo o mesmo en Quiroga uns días antes.
Teno claro en Galicia. ¡Pobre oso!.
Este mapa marca o camiño que seguiu o oso nas
provincias de Lugo e Ourense no mes de maio. Dende Campodola o 28 de
abril do 2006 e Paradaseca (6 de maio do 2006) en Quiroga a Robledo
de Lastra o 15 de maio do 2006.Voz de Galicia 28/05/2006.
Fotografía do video grabado por especialistas da
Fundación Oso Pardo en Robledo de Lastra, en Rubiá, Ourense.
Simplemente 58 segundos, as 9:30 da noite, o tempo que o oso tratou
de chegar as colmeas, pero tropezou co pastor eléctrico que estaba
colocado o efecto. Soio o intentou duas veces e logo perdeuse no
bosque. Voz de Galicia 28/05/2006.
Sin lugar a dúbidas: o primeiro video no que se graba un oso
en Galicia.
¡Enhoraboa os
especialistas da Fundación Oso Pardo!.
O Oso visita Ourense en abril de
2020, nada menos que temos un
video do oso no Invernadeiro.
Esto é o que conta
Laura Fernández no diario La Región de 01/01/2020
sobre este evento.
Con título: Las
camaras graban un oso pardo en O Invernadeiro
Estas imágenes serán
parte de dicha película que ahora se encuentra en fase
de desarrollo y para la que cuenta con financiación de
la Axencia Galega das Industrias Culturais
Un oso pardo se ha colado en el
Parque Natural do Invernadeiro, en el macizo central
ourensano, según el registro realizado por
las cámaras de la película "Montaña ou Morte",
producida por Felipe Lage para Zitun Films y
dirigidas por Pela del Álamo.
Las imágenes se corresponden con las
cámaras de fototrampeo que el equipo de producción
tiene, desde hace dos años, repartidas por este
espacio natural protegido propiedad de la Xunta de
Galicia para registrar fauna salvaje, contando para
ello con el asesoramiento de los agentes ambientales
de O Invernadeiro Ricardo Prieto Rocha y Tomás Pérez
Hernández.
Las grabaciones realizadas en
diferentes puntos, y que se incorporarán a la
película en fase de desarrollo, que cuenta con
financiación de la Axencia Galega das Industrias
Culturais (Agadic) y la colaboración do Servizo de
Conservación da Natureza de la Xunta en Ourense,
fueron calificadas como "sorprendentes" por Xosé
Benito Reza, ingeniero de montes que, entre 1995 y
1999, dirigió este parque natural ourensano.
"No hay constancia de que el oso pardo llegase nunca
hasta aquí, a este santuario de la fauna. Sí que
hubo jóvenes aventureros que, desde el norte (León y
Asturias), llegaron hasta el río Sil por Rubiá y
Valdeorras", relataba Reza, quien
dató a principios del siglo XX la presencia del
último ejemplar ourensano que resultó "abatido" en
Padrenda.
El ejemplar de O Invernadeiro, un
macho de entre tres y cinco años, es según Zeitun
Films el primero en ser grabado en la zona, y "o
primeiro que transita esta comarca nos últimos 150
anos". Según los agentes ambientales de O
Invernadeiro, el animal pudo pasar el invierno en el
parque procedente, según las primeras hipótesis, de
la zona de O Courel
Seguro que en Galicia volveremos a
ter Osos Pardos nas nosas serras. Segurísimo. ¿ Cando ?... No ano 2005 xa vai sendo hora...é posible.
Dende logo é posible, pero ... a nosa
Consellería de medio Ambiente anda moi despistada con esto e outras
moitas cousas.
No digamos hoxe, ano 2009
que xa nin existe...
Falase de que en breve (Voz de Galicia do 8 de maio
do 2005) haberá unha colonia estable de osos en Galicia. De verdade que
me gustaría, pero penso que é unha frase máis e polo tanto producto de
que as eleccións están o caer (xunio do 2005). En fin unha mentira máis
a que nos teñen acostumados nesta Consellería de Medio Ambiente que fai
moitas cousas para a Galería e pouco efectivas e o final sempre somos o
número un e pioneiros en todo...pero os osos están en Asturias e
Cantabria e nos asubíamos...
O tempo dirá...
O tempo xa falou e dixo que foi mentira o da
colonia estable que moitas outras cousas....
Esto non axuda:
Algúns morren no intento de
pase a Galicia, así o 29 de octubro do 2008 un camión matou un
oso na A6 en Trabaledo (León), trátase do 1º caso documentado de
morte por atropelo. Tratábase dun macho xovén. A verdade é que
estas cousas nondeberan ocurrir.
As conexións entre comarcas deberan ser doutro xeito.
Ver este texto de Xavier
Lombardero, que lle vexo moita razón sobre este tema:
El oso progresará en Galicia si crece más la población de
Asturias y León
Investigan si el macho atropellado en noviembre
llegó a la A-6 desorientado a causa de un envenenamiento
Xavier Lombardero
Fecha de publicación:
24/12/2008
La recolonización del
oriente gallego por el oso depende en buena medida del aumento de
ejemplares en Asturias y León. Y que las distintas comunidades
autónomas se coordinen para conservar el hábitat en corredores
naturales donde el flujo de osos aún es pequeño y frágil.
Organizaciones conservacionistas también opinan que, de no
incrementarse los medios técnicos y humanos para vigilar e
investigar la caza ilegal o el envenenamiento, la recolonización
osera será muy lenta.
En este sentido, aunque la
primera necropsia practicada al oso atropellado en noviembre en la
A-6, en Vega de Valcarce, no reveló nada sospechoso, se ha
solicitado un análisis toxicológico del animal, un macho joven de
unos tres años. Se teme que un proceso de envenenamiento hubiera
podido influir en la desorientación del oso, llevándolo a internarse
de forma extraña en la autovía. Aparentes problemas de coagulación
de su sangre apoyarían estas pesquisas. No sería el primer caso. Ya
en 1999 apareció gravemente envenenada y desorientada una joven osa
recogida en unos prados de Degaña, en la zona asturiana que limita
con Lugo. El profesor e investigador del CSIC Javier Naves confirma
que «un oso envenenado pierde muchas defensas, capacidades motoras y
sensoriales y, por tanto, de reacción y decisión». En Cervantes
apareció hace unos años otro gran oso muerto por envenenamiento y en
la montaña palentina han caído al menos tres en los últimos tiempos,
por el mismo motivo. «La Administración denuncia el veneno, pero con
la boca pequeña, porque luego no pone medios para vigilar y
controlar los libros de registro de fitosanitarios», dice Roberto
Hartasánchez, presidente de Fapas.
En opinión de Ernesto Díaz,
de la Plataforma para la Defensa de la Cordillera Cantábrica «urge
crear una patrulla especializada en venenos formada por funcionarios
de Medio Ambiente y debe haber un esfuerzo especial en la vigilancia
de la venta de fitosanitarios en áreas oseras, educando aldea por
aldea sobre su riesgo y la legislación sobre su uso ilegal». Cita
enclaves con escasa actividad humana para una pequeña red de lugares
para los osos: entre Piornedo y la Devesa de Vilarello (Os Ancares),
entre las devesas de Paderne y Rogueira (en O Courel) e incluso el
monte Oribio, entre Triacastela y Samos. «Es fundamental trabajar
con la población. La sociedad gallega tiene una idiosincrasia
totalmente diferente a la de Cantabria e incluso la de Asturias y
León. Hay que trabajar con los ganaderos y cazadores», añade Díaz.
Como contrapunto a sucesos
que afectan al oso en autovías o por la caza en los Pirineos, el
biólogo Guillermo Palomero destaca el episodio vivido días atrás en
Cantabria. Al pueblo de Caloca fue a parar un oso que venía corrido
por una cacería de jabalíes. Llegó a mediodía, delante del camión
del pescadero, trotando por una vía de bordes nevados y los vecinos
lo han celebrado y respetado. «No hay bellotas ni hayucos en
Palencia y el oso se ha metido ahí. Incluso se puede ver otra osa
con una cría rompiendo la nieve para buscar bellotas. Sube la gente
de Potes a disfrutarlo. Es la buena noticia navideña», dice
Palomero.
Notas sacada de la revista BIOlógica de maio do 2001.
Razóns para esperanza en España:
No Pirineo a un lado e outro viven como 12 osos. Na
maioría están neste lugar gracias os plans de reintroducción da
especie.
Os osos cantábricos son unos 85. Menos mal.
O malo é que están divididos en dúas poblacións, separadas sobre 30
kilómetros, con minas, autopistas, vias do tren e pistas de esquí polo
medio. En 1999 , 10 osas tuveron 17 oseznos, o nunca visto nos últimos
tempos. No 2000 volveuse a repetir a historia. A cousa non vai mal.
Na fotografía colmenas para os osos,
un bon sistema para manter os osos, xa que como é sabido gústanlle
moito a mel.
O oso empézase a sentir con orgullo
tanto en Asturias como en Cantabria e no Pirineo, o mal que fan é
minímo e as indennizacións son rápidas e eficaces. Enhoraboa.
Parque Natural de Somiedo, un dos
principais refuxios do oso en Asturias.
En Galicia seguimos sin ser sensibles
os osos. Non comprendo como non se fai algo.
A Consellería de Medio Ambiente (ata o
2005) está noutra onda, fai moi pouco ou nada pola fauna galega.Veremos estos que están hoxe si fan algo máis. Eu penso que sí...
Como están as cousas no 2019?: a
población de osos está formada por 380 exemplares
repartidos entre a Cordilleira Cantábrica e os Pirineos.
A primeira desta áreas está dividida en dúas subzonas:
occidental (280) e oriental (50), según datos da
Fundación Oso Pardo.
Pódese decir que está en fase de
expansión, según moitos entendidos, así o pode
xustificar os avistamentos en Galicia e tamén en Zamora
e León.
No mes de novembro do 2003, a revista "Naturaleza
salvaje" publica unha reportaxe "Tras las huellas de los
últimos ejemplares salvajes del norte", que firma Francisco
Márquez.
A fotografía está sacada o mediodía no Parque Natural
de Somiedo e mostra un oso, ¡que marabilla!.
A reportaxe trae outras fotografías que non me atrevo a
poñer sin permiso dos autores.
O texto dice ben as claras o que sinten os fotógrafos
cando teñen a oportunidade de facer estas fotografías.
Realmente como galego, amante da miña terra e por
suposto amante da fotografía sinto envexa...moita envexa.
Fai uns días a Academia Rusa informa
que os osos que viven no sur do extremo oriente ruso, contrariamente ao
que serían os seus hábitos, este inverno non caíron no profundo sono
e continuan percorrendo os bosques da rexión siberiana de Primorie.
Este fenómenos, o parecer, afecta
únicamente os machos, xa que as femias e os osiños continuan
hibernando. Nestos lugares alcánzanse temperaturas de 30º baixo cero,
e inda así o parecer os osos non descansan.
Algo está a ocurrir.
Os científicos rusos falan do cambio
climático que está a producir estos efectos...
Que haxa persoas que inda dubidan
deste cambio climático, dende logo, chama a atención, sobre todo os
osos...
Descoñezo o autor da fotografías na que se ve
unha femia con tres oseznos.
A noticia é boísima, a población do osos
da cordilleira cantábrica pasa dos dous centenares, a cousa está
entre 195 e 210 osos. Nunha palabra parece que se superou o
mínimo para que sexa viable a corto plazo,.
Seguimos en peligro de extinción pero
menos.
O reto nos próximos anos está no estudio
de identificación dos pasillos entre comunidades, os chamados
corredores polos que os machos pasan de Oriente a ccidente, así
como a previsión de daños na apicuntura, na agricultura e na
ganadería.
Unha gran iniciativa asturiana "Frutos para el oso", do Fondo dos
Animais Salvaxes (FAPAS), remata de ser premiada como un dos mellores
proxectos de conservación da fauna do mundo.
O proxecto
está a levarse a cabo en Taverga (Asturias). O proxecto vai competir a
nivel mundial con outros e serán os internautas os que elixan cal é o
mellor.
Plantarán entre outras cousas mil frutais e
implatarán 150 colmeas de abellas.
Nota: os frutais que
plantan son mazairas, cerdeiras e un tipo de serbal.