OS RÍOS SON PROSA
Na fotografía está Salvador García-Bodaño, a dereita, xunto a Juan José Moralejo, a esquerda (autor do libro As troitas, miñas señoras), presentando o libro o que fai referencia este artigo sensacional.
As troitas, miñas señoras.
Por Salvador García-Bodaño
Celebramos no Casino que o profesor e escritor Juán José Moralejo Álvarez, coa atinada recuperación do cabaleiresco título de As troitas, miñas señoras, veña de publicar a segunda edición ("corrixida e aumentada con lerias varias", segundo el mesmo nos di) do seu exitoso e amenísimo libro sobre da pesca no río. Un libro que non será desacertado definir como un memorial de curiosas e intrépidas experiencias no nobre exercicio desa arte da pesca. Ou, xa que fixen antes unha sutil suxestión a respecto do que se me antolla como a certa modernización dun cabaleiro andante, camiñante de ribeiras fluviais e armado de todos os aparellos, entre civicamente heroico e animosamente quixotesco, paréceme oportuno que este divertido texto tamén se deba entender como libro das destemidas aventuras e desventuras do noso autor, por paraxes encantadoras máis que encantadas, sempre á busca e captura das súas devecidas e esquivas amadas.
Diante dun tal entusiasmo pola suprema pesca da troita, que ao longo das súas páxinas se nos transmite con habilidade narrativa, con chispa nas expresións e con notable riqueza idiomática, é de lei poñer aquí de manifesto que as coincidencias que me vencellan con tan arraigado espírito pesqueiro e deportivo, lamentablemente non son outras --salvo contadas tentativas de menor relevo e pésima memoria- que aquelas que me caracterizan como un avezado pescador de mesa e relativamente experimentado troiteiro no mero tránsito gastronómico.
Direi, neste senso, sen embargo, que aínda non tiven a sorte de probar esa reencarnación das Náiades nas troitas do río Lengüelle, enxalzadas polo padal do Juan José Moralejo, pero servidor firmaría neste intre polas do Tambre, fritidas con habelencia --non queimadas--, de menos de mediano tamaño e á maneira das que poñen alá por Sigüeiro, cunha lasquiña de xamón por dentro da abertura do ventre, ou mesmo só fritidas cun chisquiño mínimo de unto, como é outro costume nesta terra. Daquela, tampouco nada teño en contra (e ben que me gorentan) das fritidas con touciño magro, tal como Francisco Martínez Montiño, Cocinero mayor del Rey, llelas servía a D. Felipe IV, que, ademais doutros quefaceres palacianos, pese a súa lutuosa e triste figura seica era un bo gustador de troitas e de señoras.
Entre un pescador troiteiro deportivo, andador de coutos e coñecedor de pedras, recantos, pozos ou fervenzas, e a sedentaria imaxe dun pescador de troitas no prato, media unha distancia abismal. Por iso para o común dos mortais, para quen non nacemos con esa disposición e aptitudes, o libro de As troitas, miñas señoras é un libro revelador, un libro que desvela todo un mundo fascinante e traballoso que precede ao acto, por suposto que nada desprezable, de xantar unhas troitas, un reo ou un salmón. Representa toda unha historia precedente que ven, sen dúbida, arrequecer o noso coñecemento e o noso aprecio e gusto polas troitas. Todo un mundo que o noso amigo nos traslada con todos os seus afáns e satisfaccións.
Mais temos de percibir, ademais, nese testemuño que Moralejo nos entrega, o que ten de denuncia de procedementos innobres, de comportamentos ilegais, de actitudes agresivas ao medio natural e, mesmo, ao medio social: o varrido dos ríos con redes (aquelas dúas redes na Tamoeira), os electrocutadores de troitas (como no Maruzo), o emprego do trobisco, do carburo, do cal, do verme da mosca da carne, ou aquel vello velliño que ateigara o seu cesto con cento e medio de troitas a eito, as silveiras, a contaminación...
Benquerido amigo, que as Náiades te sexan favorables, que poidas seguir a pescar en paz e que nolo contes tan ben como neste fermoso anaco de vida que escribiches.
Volver 