| En Europa existe un grupo moi amplio de
animais silenciosos e discretos, que están desaparecendo a gran
velocidade sin que a sociedade do continente máis rico e da cultura
máis antigua se tome a molestia de interveñir e nin tan siquera se dé
conta da traxedia.Estou falando dos peixes de auga doce, criaturas
indefensas e esquecidas, pero capaces de sernos, moi útiles: xa sexa
como valiosisimos "indicadores" do estado das augas do
ecosistema, xa sexa como perfectos mecanismos biolóxicos e ecolóxicos.
Xa que estos seres modestos e poucos vistosos son capaces de convertir
toda a vida que pulula no limo e na grava dos lagos e ríos en ricas
proteínas, e soio os peixes consiguen ter unidos entre sí os fíos
invisibles que garantizan e favorecen o equilibrio e conservación de
calquer húmedo, xa sexa torrente, fluvial, lacustre ou ben pantanoso e
salobra da nosa terra.
Será tal vez porque os peixes siguen sendo bastantes descoñecidos polo gran público, teñen hábitos indescifrables e non fáciles de observar; é evidente que o interés que suscita a súa disminuación é moito menor de que cabría esperar. É comprensible que elo sexa así xa que, no fondo, esta descoñecida fauna ícticola foi sempre e en tódalas partes unha das compoñentes máis xenerosas e esenciais do mundo vivo e sobre ela gravitaron durante siglos, ou milenios, un número moi elevado de persoas, costumes, e actividades tradicionais de todo tipo, sempre relacionadas coa vida nas augas. En torno os ritos e ritmos da pesca, floreceron e modeláronse civilizacións do pasado así como armoniosas comunidades moito máis modernas. A rica e variada fauna conta con unhas 200 especies indíxenas de peixes de auga doce ( en Europa) , das que unha sexta parte está sin dúbida en peligro de extinción. Unha novena parte comprende especies pouco frecuentes, mentras que en oito casos parece que están en extinción. A situación das restantes especies, obrigadas a vivir moitas veces en ambientes alterados e desprovistos de augas de boa calidade e cantidade, non parece ser moi radiante nin prometedora. O que estos animais poidan vivir " como peixes na auga" é o obxetivo primordial, non soio da ictiofauna, si non para todo o medio ambiente europeo do mañan. Por fin se está entendendo, pero cun retraso considerable, que interesa a todos realizar unha política eficaz e a largo plazo de conservación, con tal de que o obxetivo non soio se dirixa únicamente a protexer e difundir as especies de importancia máis inmediata, sino tamén a salvaguardar a ictiofauna das augas internas co seu ambiente insustituible. Inda que a convención de Berna de 1982 señala a protección rigurosa das catro especies de peixes e máis lixeira de 127, a nova campaña lanzada en 1990 polo Concello de Europa dirísexe de forma global e insistente o obxetivo de conservar a ictiofauna das augas doces europeas. A súa biodiversidade - é decir, a súa riqueza e variedade de especies, con formas moi plásticas e diferenciadas, adaptadas o ecosistemas máis diversos- constituen hoxe un dos recursos fundamentais para a nova vida de vella Europa.
PROFESOR FRANCO TASSI. COORDINADOR DE PARQUES NACIONAIS E RESERVAS ANÁLOGAS DE ITALIA. PRÓLOGO DO LIBRO PEIXES DE AUGA DOCE DE EUROPA. UN LIBRO "CHEO DE AMOR E SABIDURÍA". AUTORES SILVIO BRUMO e ESTEFANO MAUGERI.
Engadir que Galicia é un paraiso de ríos, e como tal facer unha primeira aproximación os ríos máis importantes desta terra marabillosa.
O lector ten que pensar na importancia que estos ríos teñen en Galicia.
|
