Viaxeiro, escoita:
eu son a táboa do teu
berce, a madeira do teu barco
a superficie da túa
mesa, a porta da túa casa.
Eu son o mango da túa
ferramenta
o bastón da túa vellez.
Eu son o froito que te
regala e te nutre,
a sombra benfeitora que
te acobilla
contra os ardores do
verán,
o refuxio amábel dos
paxaros
que aledaron cos seus
cantos as túas horas
e limpan de insectos os
teus campos.
Eu son a fermosura da
paisaxe,
o encanto da horta,
o sinal da montaña
o lindeiro do camiño...
Eu son a leña que te
quenta
nos días de inverno,
o perfume que te regala
e embalsama o aire a
todas horas,
a saúde do teu corpo
e a ledicia da túa alma.
Por último, son a
madeira do teu cadaleito.
Por todo iso, viaxeiro
que me contemplas,
ti que me plantaste coa
túa man
e podes chamarme fillo,
ou que me contemplaches
tantas veces,
mírame ben, pero...
non me fagas dano.
Rabindranath Tagore
(India 1861-1941)
Nota: esta poesía
figura no peche do libro Árbores de Galiza da editorial
A nosa Terra e de
autores Adela Leiro, Mon Daporta, Victor M Caamaño, Manuel
Núñez, Isaac Pontanilla e Xoán Colazo. Pareceume unha idea
sensacional o pechar o libro de forma tan marabillosa; por certo
un bon libro, imprescindible . E
simplemente tomei a idea para a miña páxina www; por suposto a
idea foi deles, o que lles dou a gracias. Non coñecía este
escrito de Rabindranath Tagore, pero agora que si o coñezo cada
vez gústame máis. Outro galo nos cantaría si todo o mundo o
coñecera...mírame ben, pero...non me
fagas dano. Sensacional.
Saír