OS  RÍOS  DA  VIDA  NA  MEMORIA

 

O río Limia en Aguinchos. Hoxe baixo as augas dun encoro irracional ( comentarios de Secundino Lorenzo)

Ver o texto

Xosé Benito Reza. Escribe na Voz de Galicia, os sábados. Sensacional.

 

Xosé Benito Reza. (Enxeneiro e escritor. Un amigo.) 

//

           

 

 

 

      Dixéronme que tiña que ver, hai tempo, a película O río da vida, pero non fun capaz. En algures vira eu de pasada algunhas escenas, e aló andabamos meu pai, meu irmán e máis eu, hai trinta anos, no río da nosa vida.

"O rio da vida" é unha película de Robert Redford. 1992. Un canto maxistral a pesca da troita con mosca.

     Proeume o corazón.

Río Ulla en Couso. O gran Ulla, un marabilloso río galego. (Comentarios as fotos, Secundino Lorenzo)

     Onte andei noutro río, un río de moitas outras vidas, no gran Ulla, cheo, pletórico, exuberante, vital. Un río como os de antes, un río que me arrincou do peito a lembranza amarga dun homólogo nas veigas ulteriores da cabalo da fronteira. Vai o Ulla por aquelas terras mimosas de bo viño entre corgas pechas con grande aparato de reviravoltas e pronunciadas encostas, camiño de Padrón onde dorme Rosalía.

A fervenza do  Xallas. Hoxe soio se pode ver as 12:30 os domingos.(Comentarios as fotos, Secundino Lorenzo)

     É certo, dixo don Ramón, que os ríos galegos, en contra desa común teoría davisiana, nacen vellos e mocean logo; velaí como exemplo ese prodixio de Xallas, o único río europeo que en troques de esmorecer nun suspiro de limos e meandros abafado polo océano morre como nacen os grandes ríos, como o Nilo nas fervenzas Ripon que descubriu Speke: en cachón impresionante, hoxe os dous amatados.

Río Miño en Rábade.(Comentarios as fotos, Secundino Lorenzo)

      Así lle aconteceu tamén o río Miño, no seu andar maino divagando sen présas pola gran chaira de Rábade. Ninguén  

Río Miño en Portomarin, hoxe baixo as augas do encoro de Belesar. (Comentarios as fotos, Secundino Lorenzo)

podería imaxinar como logo de tanto camiño cavilativo e pousón acugularía forza suficiente para abrir aquelas buratas tan fondas, tan quentes e entremetidas, por terras de Chantada, de Belesar, de Escairón e Os Peares. Pode que os galegos, con esa filosofía innata que detectou Ramón Piñeiro, sexamos tamén un pouco "ríos" no rular vital por tantos hemiferios. Xa o dixo Jorge Manrique : "nuestras vidas son los ríos que van a dar a la mar, que es el morir".

            O río Miño en Belesar. Decembro do 2000.(Comentarios as fotos, Secundino Lorenzo)

      Cecais os matices da vida tal como a entendemos teñan moito de río galego: nacemos á defensiva, pescudando con milimétrica parsimonia os lombeiros das serra, as pendentes, cadencias e sombras de corgas e valgadas afeitas o noso descorrer, xa dende o mesmo inicio. E logo abrimos, cando cavilamos que xa coñecemos todo, logo de moita instrospección e filigrana, de moita cerimonia e retranca, no devalar da nosa vida; ese divagar calado e mesurado que goza de tanta aceptación fóra das nosas fronteiras, camiño dese derradeiro cachón onde precipitan con gran estrondo tódolos océanos, tódalas almas humanas, o alén Atlántico.

O río Ulla. (Comentarios as fotos, Secundino Lorenzo)

     O baixo Ulla aínda conserva aquelas paraxes de Sinde, de Couso, do Xirimbao e Ximonde, olvidando por suposto a lembranza das augas titubeantes que chegan de Portodemouros, a grandeza antiga dos magnos escenarios, a fala poderosa das augas. Hai alí, aínda tanta vida, que mesmo meu fillo ó sentila tan de preto medo lle dá. Hai de todo canto de antigo viaxaba ceibe polos ríos de Galicia: hai escalos a milleiros, anguías cimbrantes na fecunda vexetación de ribeira, un mundo de libélulas, de insectos, mil paxaros arrombados nas pólas da fraga húmida e recendosa, hai troitas e zamborcas que brilan como a prata amoreada nos remansos, e reos, a troita marisca nosa, e de vez pasa con gran pompa e circunstancias o señor das atlánticas augas, o cobizado salmón.

O salmón. O rei do río. Un rei moi maltratado en Galicia nós últimos anos. (Comentarios as fotos, Secundino Lorenzo)

      Conta Madoz e outros antigos como en tempos tal farturencia aboiaba polas augas todas ourensáns; como o salmón, brava estirpe, remontaba o Arnoia, o Avia, o Miño, o Deva, o Arenteiro, loitando contra corrente, nesa irrefreable batalla pola supervivencia.

O río Limia por debaixo de Aceredo. O mellor río da provincia de Ourense, hoxe  debaixo dun encoro. Lamentable.(Comentarios as fotos, Secundino Lorenzo)

      Eu tamén tiña un río cando era neno, un río que en tempos foi Ulla, Miño, Arnoia, e todos ó mesmo tempo, e cantaba a cotío unha ladaíña serena que adormecía os fuxitivos da ribeira. O río Limia en Aguinchos. Para mín un río fora de serie. Hoxe baixo o encoro de Lindoso. (Comentarios as fotos, Secundino Lorenzo)Era o río da miña vida, o vello Limaia, Limia para os poucos amigos que aínda lle quedan, un río que os meus fillos non coñeceron nin coñecerán. O río Limia en Aguinchos. Hoxe baixo as augas dun encoro irracional ( comentario de SLF).O Limia da adolescencia primaria, dos cachóns de Valoiro e Aceredo, 

O río Limia en  Aceredo. Hoxe cuberto polas augas dun encoro desgraciado. (Comentarios as fotos, Secundino Lorenzo)do murmurio do vento nos sabugueiros da herdadiña,A herdadiña. Río Limia. O encoro chega ata aquí. Lamentable. (Comentarios as fotos, Secundino Lorenzo) do silencio entre as penas aloumiñadas polas augas onde se disolve o Salas. Desembocadura do río Salas no río Limia. Hoxe baixo as augas. Unha magoa.(Comentarios as fotos, Secundino Lorenzo) O Limia semella ter o malfado herdado do seu nome romano, agoireiros que chegaron campando coas lexións para lle dar o nome de Oblivionis; endexamais un río sufriu semellante esquecemento, agónico final para aquelas augas puras que non fixeron ningún mal; na Limia foi enxoitada a lagoa de Antela,A lagoa de Antela en 1930. O maior atentado ecolóxico na España do siglo XX. Total para conseguir leiras para catro patatas. Hoxe sería do mellor de Galicia. (Comentarios as fotos, Secundino Lorenzo) terra de cínifes, soldados de Artús e de Antioquía; fuxiron os campos, as pontesPonte Pedriña, moito máis cunha ponte no Limia. Por ela pasaba a Via XVIII chamada tamén Itinerario de Antonino e Vía Nova. Monumento nacional no ano 1944. Desaparece no 1948. Unha aberración máis...(Texto Secundino Lorenzo)  e as cidades do imperio "Aquae Quarquerni" no inverno, cuberta polo encoro das Conchas. Foi declarada Monumento histórico-artístico no ano 1981. Fonte libro "Val do Lima", un río dos paises. baixo o encoro de Franco nas Conchas Encoro das Conchas. Inaugurado por  Franco en 1948, para dar luz a Vigo. Deixou debaixo moita historia. O río Limia o perdedor.(Comentarios as fotos, Secundino Lorenzo);  sucumbiron os lameiros, as miñas augas doces coa súa cohorte de troitas baixo o peso imparable das augas de Lindoso; O encoro de Lindoso. A obra premiada de Portugal. Incumple todas as normas ecolóxicas. Un auténtico desastre para Ourense e Galicia. (Comentarios as fotos, Secundino Lorenzo), dun Salazar inmorrente; e logo unha minicentral Minicentral de Pontelinares. Unha autentica aberración ecolóxica. Afectou  moito o río Limia en Pontelinares. (Comentarios as fotos, Secundino Lorenzo) nas augas de Pontelinares. Requiem polo río Así queda un río histórico, o río Limia por baixo da minicentral. Unha aberración. (Comentarios as fotos, Secundino Lorenzo) e pola miña memoria.

 

 

    Augas de Galicia remata de anunciar con grande estrondo de miles de millóns obras polo ben do país. ¿Haberá por fin un chisco de racionalidade nesta vida fanatizada dos homes por dar conta da natureza ?. ¿ Cómo conxugar a desfeita coas políticas galegas de turismo e protección da natureza?. Esperaremos, e a Xinzo iremos para agosto, recoller a memoria esquecida do río Festa do esquecemento de Xinzo de Limia en agosto. As lexións de Décimo Junio Bruto volven a cruzar o río Limia, como no ano 137 a.C. (Confundiron o Limia có Lethes o Río do Esquecemento)., esquecida, pero ollo, nunca perdida.

 

Xosé Benito Reza. 

Xosé Benito Reza.

-------------------------------------------------------------

Comentario do autor da web:

    Escrito sacado da Voz de Galicia do sábado, 7-07-2001. Cando me pusen a ler este sensacional texto, sentín, letra a letra e palabra a palabra o mesmo que o autor. O río Limia era tamén o río da miña vida ( hai algún máis, como o río Salas e o río Navea). Coñecín o tramo da Herdadiña, có meu tío Camilo, un pai para mín, nada menos que en 1964, xa choveu. Logo durante 15 anos,  iba pescar co meu compañeiro e amigo Félix Valeiras o río Limia, entre a Herdadiña e Aceredo, estábamos namorados do río (inda o estamos hoxe, a memoria esquecida do río...pero nunca perdida...). Ata que chegou o encoro de Lindoso.

   ¡¡ Malditos !!. Inda o decimos hoxe. ¡¡ Esnafraron o río Limia, dos mellores de Ourense e de Galicia!!.) 

Ver algunhas fotografías e foto-montaxe daqueles tempos de pesca na Herdadiña

-------------------------------------------------------------------

  As fotografías e o comentario das mesmas son de responsabilidade exclusiva do autor da www. Secundino Lorenzo.

A música, que sona ou que sonaba,  ten por título "Peace pipe" ou  "A pipa da Paz", é dos The Shadows, o meu grupo preferido dos anos 1960. Unha dedicatoria especial, do autor da www, a Consellería de Medio Ambiente de Galicia, para que mire un pouco polos ríos galegos e non permita máis desfeitas. ¡Xa está ben!... 

Ourense 08/07/2001.

salir.jpg (922 bytes) Saír