Son abondosos nas beiras dos ríos galegos, sempre que teñamos un monte o redor. Na fotografía vense carrascos, que tamén se chaman carrascas, queirugas, queiroas e brezos en castelán. É moi abondoso en Galicia. As veces os montes están cheos de carrascas ou brezos que producen unha cor única.
O mel de queiruga é precisamente o mel das abellas onde abonda esta planta.
CARRASCA ou QUEIRUGA
Descripción:
Arbustillo moi ramificado, con pubescencias gris ou casi lampiño. Chega a un metro.
Follas de 2-3,5 mm, adosadas, espaciadas nos brotes principais e densamente imbricadas en 4 filas, nas ramas laterais, non floríferas.
Curiosidades:
As veces é sensacional o colorido que lle da o monte galego.
Ver a alternancia: en primeiro plano as carrascas, logo a carqueixa e no fondo son xestas.
A fotografía está sacada na Serra de Calvos, a carón de Vilasouto, no concello do Incio en Lugo.
Nomes:
En galego chámanse carpazas, tamén carpanza, quiroa, e tamén queirugas ou queiroas. Tamén anoto o nome de queiruga de cruz.
En castelán brezos.
O mel de queiruga é tamén típico. Tamén se fala de "mel de Carroucha", as carrouchas son un tipo determinado de brezo ou queiruga. Ver máis abaixo...
Bioloxía:
Bota as flores no verán.
Flores púrpura, con pecíolo corto, en estreitos racimos ou panículas; xeralmente con 6-8 bracteolas, sendo as 4 superiores como pétalos. Sépalos membranosos de 3-4 mm., oblongos, lila-rosados ; corola pequena e escondida, 8 estames.
Distribución:
Atópase en brezais, bosques claros e dunas, en terreos ácidos como a maioría dos galegos.
Por suposto preto dos ríos de alta montaña, que teñen a carón un monte.
Pola zona de Albarellos, nas ribeiras do río Avia en Ourense, hai montes cheos de queirugas, sensacionais.
Mediciña:
Emprégase como antiséptico das vías urinarias, tamén como antediarreico.
Monte no Rodicio en Ourense onde alternan as carqueixas en primeiro plano, os brezos ou carrascos e as uzes.
No Parque do Xurés en Ourense existen como 10 tipos distintos de Brezos dende a Calluna vulgaris desta ficha, pasando pola Daboecia, a Erica umbellata (da fotografía, chamada por algúns carroucha)) ata a Erica cinérea (tamén chamada Carroucha) ou a Erica tetralix (tamén chamada Carroucha). A súa identificación require unhas claves que se poden atopar no libro "Guía de la flora del Parque Natural Baixa Limia Serra Xurés" de Íñigo Pulgar.
Erica cinerea, outro brezo típico por exemplo do Xurés. Chamase Carroucha, entre outros nomes.
Erica tetralix, outro brezo típico por exemplo do Xurés. Chamase Carroucha, entre outros nomes.
En tempos usávanse nas ferrerías para producir carbón inda que o máis normal era usar a uz blanca.
A "mel de carroucha" é tamén típica e chámase desta forma a mel de abellas onde predominan as carrouchas que son este tipo de brezos.
O texto, salvo pequenos comentarios, está copiado do sensacional libro "Claves para flora de España" de Mariano Garcia Rollán. 1981.
O dibuxo é de Otto Wilhelm Vitalba. Sensacional.
Queirugas no río Navea, camiño da Ferrería. Chandrexa de Queixa. Ourense.
Saír.
Saír.