Espadaina. (espadaña, lirio de agua).
Coas espadainas aprendín a nadar, nos meus anos mozos, ala por Randín no río Salas en Ourense. Facíase un feixe moi grande delas e flotábase no río perfectamente.
Ensinoume o meu amigo Pincho, que hoxe é o panadeiro do pobo, o que lle dou as grazas e mándolle un abrazo, dende esta folla www, inda que dubido moito que chegue a ler esto algún día.
Coas espadainas faise de todo, ata asentos , esteiras e canastras.
As follas son moi longas, máis dun metro e estreitas como espadas.
Bota talos de 1 m. e no cumio nacen as froles. En grupos de dúas a tres.
As froles son grandes, sobre 10 cms e levan cáliz e corola de tres pezas.
O cáliz é de cor amarela igual que a corola.
O froito semella a un pemento de padrón.
Froito. Descoñezo o autor da fotografía.
Dibuxo que comprende todos os estadíos da espadaina. Tamén se ve o froito que é esa cápsula que parece un pepino.
Na fotografía vese perfectamente a forma das follas, longas e anchas.
Dase perfectamente nas charcas grandes, a beira de lagoas e a carón dos ríos.
Por exemplo en Ourense atópanse polo mes de maio e xuño moitos exemplares no río Arnoia, onde están sacadas estas fotografías.
Concretamente en Outomuro o 25/05/2006.
As follas son velenosas para o gando.
Recibe moitos nomes en Galicia como: rabiacán, espadaina, abolla candelas, gladiolo, lirio, lirio amarelo, xavana, etc.
En castelán chámase lirio amarillo ou lirio de agua.
Detalle da flor da espadaina. Fotografía do autor da www.
O texto anterior está copiado do sensacional libro "Claves para a Flora de España" de Mariano Garcia Rollan.
Tamén do libro "Flora de Galicia" de Xosé Ramón García.
Espadainas no río Rabaçal (Norte Portugal), xuño de 2013. Un día marabilloso, sin dúbida. O río ese día foi xeneroso...
Outra imaxen.
Nota curiosa: en Ourense hai un lirio, o lirio do Xurés que é único; trátase dun endemismo de Galicia e o norte de Portugal. Non ten nada que ver cós ríos xa que é de montaña. Dase entre toxos e brezos ata 1200 metros.
Sair.
Saír.