Resumen de máis curiosidades:
A súa carne sempre foi moi apreciada, dende a antiguedade. Hoxe
alcanza precios astronómicos debido a súa escasez que está provocada
polos encoros que non deixan facer o seu ciclo vital.
Pode serpentear por terra durante moitos kms. respirando pola pel.
É moi voraz nos primeiros anos, pero logo cando inicia o desove,
empeza a baixar os ríos cara o mar, no se alimento xa que se lle
atrofica o intestino.
O mito do monstruo del Lago Ness podería facer referencia a
unha enorme anguía de máis de cen anos de edade.
Atópase en tódalas albuferas de España inda que limita a súa
presencia a grandes presas que fan que vaia dasaparecendo da
maior parte dos ríos Ebro, Duero, Tajo e Guadiana. Tamén habita en
albuferas das Islas Baleares e nas Islas Canarias.
Dicen que
foi a única que sobreviviu despois do desastre da bomba de
Hiroshima.
Tanto os romanos como durante a edade media usáronas para
conservar a agua almacenada en alxibes, ya que se alimentaban das
algas e insectos que crecían en ditas aguas e así mantíñanas aptas
para o seu consumo, especialmente en momentos de sitio as
fortalezas.
É un pescado moi apreciado en Alemania, Holanda, Dinamarca e Italia,
pero é especialmente valorado en Xapón e China principales
consumidores onde é considerado un auténtico manxar. En Japón dende
2008 existe unha bebida enerxética feita con anguila, "Unagi Nobori",
o "Anguila que surxe".
Curiosidades sacadas deste link sobre
As pescaderías coruñesas.
Sobre a anguía falou no Foro dos Recursos Mariños de O Grove
Fernando Cobo, doctor en Bioloxía e director da estación de
hidrobiología Encoro do Con. A anguía, ademáis de apasionante,
aparece plagada de coñecidas personaxes. O primero, Aristóteles,
que aseguraba que a anguía proviña «de las entrañas de la
tierra», directamente do fango. Eso débese as dificultais para
atopar no exemplar, gónadas, ovarios, testículos ou
resquicios da súa sexualidade. Que llo digan a Freud (sí, o
mismo Sigmund Freud), que na súa primera investigación chegou
a abrir máis de 400 anguías para tratar de dar cos testículos do
animal. «Non os atopou nunca», dixo Cobo, pero o empeño do
neurólogo austríaco da para máis dun chascarrillo co
trauma que pudo supoñer esa infructuosa empresa e a súa relación
córsor del psicoanálisis.
Tamén
a Carlsberg, sí, a coñecida cerveza danesa que se tiña a
sí misma por probablemente a mellor do mundo -confiando en que
Hijos de Rivera non esté escoitando-, ten relación coa
anguía, inda que neste caoscaso por filiación política. O seu
millonario propietario, J. C. Jacobsen, foi o que financiou a
travesía en barco que permitiu a Johannes Schmidt descubrir que
todas as anguías saían do mar dos Sargazos e que de ahí
dispersábanse cara os os ríos de América e Europa. ¿Qué interés
tiña o patriarca Carlsberg na anguía? Ningún. Básicamente
cumplir o capricho do marido da súa filla, empecinado en dar có
misterio de los leptocéfalos. Un empeño ó que dedicou 20 anos e
outros dez que tardaron en publicarlle
o estudio.
(Recogido
del Foro de Recursos Marinos. Fernando Cobo).
Galicia no
escapa a la tendencia que la anguila muestra en toda Europa: su
población ha caído tanto que la Comisión Europea hizo saltar las
alarmas y en el 2007 aprobó un plan de recuperación de la
especie. Un plan que obliga a destinar a repoblación un 30 % de
las angulas que se capturan, amén de prohibir completamente su
exportación a países asiáticos, que antes adquirían para su
engorde y posterior consumo ya convertidas en anguilas. En
España ha habido un descenso drástico de las capturas, en
Asturias, Valencia, el delta del Ebro, el País Vasco y, por
supuesto, en el Miño, que los pescadores gallegos comparten con
los portugueses.
Ahora bien,
Fernando Cobo defendió que los reglamentos que establecen el
plan de recuperación de la anguila están obsoletos. Así,
permiten capturar ejemplares cuando pasan de determinado tamaño
cuando son precisamente esas piezas las que tendrían que
emprender el regreso al mar de los Sargazos para reproducirse y
dar continuidad a la especie.
Otra cuestión
atañe a ese 30 % que debe dedicarse a repoblación «en lugares de
acceso al mar». Está estipulado el porcentaje, pero no quién
debe repoblar y mucho menos quién debe correr con los gastos, en
especial en un río transfronterizo como el Miño: «¿La Xunta de
Galicia? ¿Medio Ambiente de Portugal? Llegó a plantearse que
fuese la Armada, dado que forma parte de la comisión de límites,
explicó Cobo.
Así que lo que
se hace es permitir que los pescadores vendan todo lo que
capturen y detraer ese 30 % de los miles de angulas que se
concentran en el embalse de Fieira, a donde les lleva esa
memoria genética que les conduce al sitio de donde salieron sus
padres y que les hace oler a miles de kilómetros de distancia
partículas infinitesimales de agua dulce. Ni que decir tiene que
el aroma del Miño atrae manadas de leptocéfalos.
Volver.