Cando tiñamos que
crusa-las de Couso
para Mourente ibamos
por uns pasales de
río, e as burras
levabámoslas de lado
coas patas afundidas
na aghua porque non
había moita fondura.
Cando nos vían
aparecer os mosos do
outro lado xa nos
empezaban a cantar "Aí
veñen as burras de
Couso carghadas de
ghran". Era unha
copla que nos tiñan
pra picar-nos. Pois
nunha destas, en
chegando á outra
beira, a miña burra
caeu deitada no ríop
e detrás dela xa me
boto eu tamén pra
levantarlle a cabesa,
que me afoghaba. Eu
a berrar:
-¡Acudide! ¡acudide!
E bueno, entre
varios homes
desatáronlle os
sacos e arrastrárona
prá terra. Pero o
pobre animal non era
capás de poñerse de
pé e orneaba como se
a estuveran a matar.
Eu choraba:
-¡Ai miña burriña! ¡Ai
miña burriña!
Porque se me morría
a ver con que
ghañaba eu a vida,
érache o meu
sostento. Ó final o
que lle pasaba á
burra era que estaba
preñada e malpariu
alí mismo. O chiste
era que eu nin o
sabía porque nin llo
notara nin tampouco
me explicaba onde a
collera o macho, así
que a seghín
carghando ighual cos
80 kg. O caso inda
dera moito que rir,
á burra quedáralle
María porque disían
que fora "por obra e
grasia do Espíritu
Santo" e, cando
estaba eu do
primeiro fillo, inda
me desían por tirar
de min:
-¿Oiches? Estás
preñada, era por se
non o sabías. ¡Ai
miña burriña! ¡Ai
miña burriña!